Obecnie znanych jest ponad 100 pierwiastków chemicznych, a w powszechnie stosowanych w przemyśle materiałach stalowych można spotkać około 20 pierwiastków chemicznych. W przypadku specjalnej serii stali nierdzewnej, powstałej w wyniku długotrwałej walki człowieka ze zjawiskami korozyjnymi, istnieje kilkanaście najczęściej stosowanych elementów. Oprócz żelaza, podstawowym pierwiastkiem tworzącym stal, największy wpływ na właściwości użytkowe i strukturę stali nierdzewnej mają: węgiel, chrom, nikiel, mangan, krzem, molibden, tytan, niob, tytan , mangan, azot, miedź, kobalt itp. Z wyjątkiem węgla, krzemu i azotu, wszystkie te pierwiastki należą do grupy przejściowej układu okresowego pierwiastków chemicznych.
Tak naprawdę stal nierdzewna stosowana w przemyśle zawiera kilka, a nawet kilkanaście pierwiastków jednocześnie. Kiedy w jedności stali nierdzewnej współistnieje kilka elementów, ich wpływ jest znacznie bardziej skomplikowany niż wtedy, gdy występują osobno, ponieważ w tym przypadku konieczne jest nie tylko rozważenie roli każdego elementu jako takiego, ale także zwrócenie uwagi na ich wzajemny wpływ. Dlatego o strukturze stali nierdzewnej decyduje suma oddziaływania różnych pierwiastków.1). Wpływ i wpływ różnych pierwiastków na właściwości użytkowe i strukturę stali nierdzewnej
Decydująca rola chromu w stali nierdzewnej: Jest tylko jeden pierwiastek określający właściwości stali nierdzewnej, a mianowicie chrom. Każda stal nierdzewna zawiera pewną ilość chromu. Do chwili obecnej nie ma stali nierdzewnej niezawierającej chromu. Podstawowym powodem, dla którego chrom stał się głównym pierwiastkiem determinującym właściwości użytkowe stali nierdzewnej, jest fakt, że dodanie chromu jako pierwiastka stopowego do stali sprzyja jej wewnętrznym, przeciwstawnym ruchom, rozwijającym się w kierunku sprzyjającym odporności na uszkodzenia korozyjne. Zmianę tę można wyjaśnić w następujących aspektach:
① Chrom zwiększa potencjał elektrody stałego roztworu na bazie żelaza
② Chrom absorbuje elektrony z żelaza, aby pasywować żelazo
Pasywacja to zjawisko polegające na poprawie odporności na korozję metali i stopów poprzez zapobieganie reakcjom anodowym. Istnieje wiele teorii dotyczących pasywacji metali i stopów, w tym teoria cienkowarstwowa, teoria adsorpcji i teoria układu elektronów.
